Mountains

'I want to see mountains again, mountains, Gandalf'   Om maar even met de deur in huis te vallen een mooie quote uit 1 van mijn favoriete films. ❤ Deze wijze woorden komen uit de mond van een hobbit. Een hobbit hoort helemaal niet van avonturen te houden maar deze betreffende hobbit heeft ooit van een avontuur mogen 'proeven' en dat smaakte naar meer! 

Ik vind dit wel een mooie weerspiegeling van mijzelf. Ik hou eigenlijk ook niet zo van avonturen, het onbekende geeft mij letterlijk de kriebels. Maar ik weet wat daar 'buiten' nog meer is allemaal en ook ik ondernam jaren terug geregeld iets. Dus ik kan mij helemaal hierin vinden. Maar helaas heb ik mijzelf dusdanig geïsoleerd dat de deur uitgaan tegenwoordig betekend dat ik een grote denkbeeldige drempel over moet. Het is eigenlijk niet meer dan een rare kronkel daarboven in die hersenpan van mij want ik besef volledig dat ik het gewoon zou kunnen maar een grote doorzichtige muur staar pal voor mijn neus en houd mij tegen.

Voor degenen die het nog niet weten, ik heb een sociale fobie. Dat betekent niet dat ik ongezellig ben, niemand een blik waardig gun en er voor niemand ben in moeilijke tijden maar wel dat ik in, voor mij, nieuwe/onbekende situaties letterlijk geen stap vooruit kom. Ik blokkeer. Ik bevries en als het even kan maak ik rechtsomkeer. Tenzij mijn motivatie van dusdanige aard is dat ik de angst (die gepaard gaat met some sort of paniek) met alles wat ik in mij heb negeer of dat iemand met mij mee gaat. Samen met iemand kan ik de hele wereld aan. Heb ik eenmaal een keer (of 2/3) iets ondernomen dan is het ijs wat dat betreft aardig gebroken. Zo maakte ik jaren terug geheel zonder moeite treinreizen naar oa Weert, Venray en zelfs Utrecht en ging dat met muziek in mijn oren (muziek helpt mij ook enorm!) op de automatische piloot.

Maar tegenwoordig, moeder van 2 kleine kindjes gebeurd er nog maar vrij weinig. Het is gewoon echt zo. Er is minder tijd wanneer je tussen de flesjes, slaapjes, poepluiers en ontwikkeling van een baby/dreumes/peuter zit. Dus ik maak geen treinreizen meer. En het is nu ook alweer te lang geleden. Zo lang dat ik helaas terug bij af ben en geen 200 euro krijg 😉 Het idee maakt me echt nerveus en als het even niet hoeft dan doe ik het dus ook echt niet. En precies deze denkwijze haat ik! Ik wil niet zo denken. Ik haat deze terugval. Ik zal dus opnieuw de motivatie moeten vinden om bepaalde drempels weer te durven nemen.

Ik kwam gister bij een artikel op facebook uit. Dat veel vrouwen zo eenzaam worden zodra ze moeder zijn geworden. Ik krijg echt een brok in mijn keel als ik er dan weer even mee geconfronteerd word. En dat is ook de reden dat deze blog er nu is. Ik schaam mij namelijk totaal niet hiervoor. En dat is ook waarom ik er zo vrij over kan schrijven. In 2010 kreeg ik van een psychloog de diagnose sociale fobie en helaas gepaard met nog wat dingetjes. Zo heb ik de concentratie van een doperwt die mede veroorzaakt word door add. Add is het broertje/zusje (of whatever) van adhd alleen dan zonder de 'hyper'. Ik ben niet druk in mijn doen en laten. Nee sterker nog ik ben het stille meisje die liever onopgemerkt blijft. Mijn gedachtes echter draaien 24/7 overuren. Die staan nooit stil. Ik ben altijd over alles en nog wat aan het nadenken/piekeren. De 'hyper' is bij add dus wel aanwezig maar net als bij het woord zelf is die van de buitenkant niet te zien. Verder lijken beide gewoon wel veel op elkaar en word ik geregeld belemmerd door mijzelf. (Losstaand dus van de sociale fobie).

En zo komt het dat ik vaker wel dan niet tussen de 4 muren zit. En de goedbedoelde adviezen 'dan pak jezelf gewoon op en ga je de deur uit' zijn helaas niet zo simpel. Als ze dat wel waren deed ik dat namelijk meteen. Zonder twijfel. Want het is geen pretje op deze manier. Ooit hoop ik weer ergens motivatie te vinden en mijn wereld weer te vergroten. Waarschijnlijk heb ik daar hulp bij nodig. Mij kennende. Maar hulp in welke vorm weet ik oprecht niet. De tijd zal het leren. En tot die tijd geniet ik dan wel volop van al die fijne online contacten en wil ik de meiden om mij heen bedanken voor de momenten dat ik wel even uit dat isolement ben. Met het ontbreken van een rijbewijs waardeer ik het echt enorm (straight from my heart) dat jullie naar mij komen of mij ophalen. En dat ik daardoor soms even vergeet wat voor ellende ik meezeul. 

Ik ben overigens allerminst zielig of gebroken. Laat ik dat even voorop stellen. Ik mag dan een probleemgevalletje zijn op verschillende fronten maar in de liefde heb ik het toch maar getroffen. Ik had mij geen betere man kunnen wensen dan Kay. Die naast echtgenoot ook echt mijn maatje is. ❤ En de kersjes op onze taart, Abby en Meagan maken mij helemaal rijk. Al vele drempels heb ik moeten nemen sinds hun geboortes en ik hou echt met heel mijn hart van die 2 meisjes. Nooit kunnen voorstellen wat het moederschap in zou houden. Hoe diep dat dat gaat. Maar met het moederschap alleen al ben ik dus al veel energie kwijt. Mentaal vooral. Het is niet meer alleen Tanja. Ik ben ook degenen die alles moet regelen voor Abby en Meagan. Telefoontjes plegen (ik heb zo'n vreselijke hekel aan bellen) en op afspraken (het onbekende) verschijnen. Ik doe het. Omdat het moet. Ik ben een moeder nu. ❤ Maar boy...het vreet energie.

Maarrr ik ben ook klaar voor nieuwe avonturen. Ik alleen maar ook met mijn mooie gezin. I want to see mountains again...mountains!