Daar zitten we dan, in het park. Het mooie park dat in de lente betoverd lijkt. Wanneer het gras nog groener word, de bloemen prachtig bloeien, de fonteinen aan de overkant weer aanstaan en sierlijk het water sproeien en er achter moedereend een geweldig lieve, donzige en bovenal schattige polonaise van babyeendjes waggeld. Ik aanschouw het prachtige tafereel en zoals altijd bezorgd het mij een gelukzalig gevoel. Het gevoel alsof er niks meer mis kan gaan en ik de gelukkigste vrouw op aarde ben. Ik herinner mij een uitermate genant maar ontzettend grappig voorval zo'n 8 jaar geleden. In dit park dus ook om precies te zijn. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik voel de ogen van Rosie mijn kant op schieten, ik kijk haar aan enze knippert een paar keer. Op een typische Rosie manier. Het duurt dan ook niet lang of de verwachte 'Wat?!' Ontsnapt uit haar mond. 'Je doet het weer Tish! Je hebt weer een binnenpretje! En ik wil NU weten wat het is' Nieuwsgierig is ze wel, die Rosie van mij. Het maakt niet uit wie, wat, waar of waarom ALS er iets te vertellen valt wil zij het uiteraard weten.Het kan toch niet zo zijn dat zij ergens niet van op de hoogte is? En niet in staat zou zijn ergens over mee te kunnen praten of lekker ordinair over mee te kunnen roddelen? Want zeg nou eerlijk, zijn wij vrouwen daar niet vreselijk goed in?

Waar zijn die krengen nou??! IJverig verdwijnt alles wat ik in mijn handen krijg over mijn schouder de slaapkamer in. Over die troep maak ik mij straks wel zorgen. Ik heb nu iets belangrijkers aan mijn hoofd.Het is voor een goed doel hoor maar ik zit echt in een onmogelijke positie in mijn eigen kledingkast gepropt.‘Heb je ze??!’ Van onder aan de trap klinkt Rosie’s schelle stem.Ik rol een keer met mijn ogen…Of ik ze heb? ‘Wat denk je zelf?’ gil ik naar beneden.Ik hoor wat gemompel maar heb geen idee wat ze zegt. Boeit me ook niet echt nu. Ik wil die schoenen vinden. ‘Sexy hoor!’Geschrokken schiet ik overeind. Vergeet daarbij helemaal het plankje boven mijn hoofd die ik daardoor uiteraard keihard raak.'AU!’Kwaad draai ik me om! Bijkomend van een mini hartaanval en wrijvend over mijn achterhoofd. Als blikken konden doden dan was ik nu mijn beste vriendin kwijt. ‘Oeps, sorry Tish’Ja daar heb ik wat aan. Ik grijp het tafeltje naast mij en gedurende enkele seconden ben ik bang dat ik van mijn stokje zal gaan. Dat was een harde klap. Allemachtig! Rosie is naast me komen staan en ze houdt mijn linkerarm stevig vast. Ik wankel gigantisch op mijn benen en mijn oren suizen. Voor heel even hoor ik alles van ver weg.‘Laat me even kijken Tish!' Haar bezorgde blik spreekt boekdelen. 'Op dit moment kan zelfs graaf dracula niet aan jou tippen!’Ik kan het niet laten om een blik in de spiegel te werpen en ik moet Rosie gelijk geven. Ik ben van mezelf al aardig bleek maar nu is werkelijk waar het laatste druppeltje bloed uit mijn gezicht weggetrokken.Ik ga op de rand van mijn bed zitten terwijl Rosie mijn achterhoofd bekijkt. Gelukkig komt ze al snel tot de conclusie dat er alleen een bult zit en geen open wond. Geluk bij een ongeluk dat het een gladde plank is en niks met spijkers of schroeven.Als ze me beveelt even op bed te gaan liggen heb ik niet eens de neiging om tegen te sputteren. Ze verdwijnt uit de kamer en komt een paar minuten later terug met een glas water en 2 paracetamolletjes. ‘Hier drink!’Ik ga iets meer overeind zitten en pak het glas en de pillen dankbaar aan. ‘Dankjewel Roos!’Mijn hoofd bonkt enorm. Al moet ik toegeven dat het met de minuut minder pijnlijk is. En als die pijnstillers straks ook gaan werken ben ik weer zo goed als nieuw.Rosie staat op, legt het dekbed weer recht, pakt het lege glas van mij over en loopt de kamer uit.‘Ik kom ook zo ook naar beneden!’ Ze draait zich om en knikt even. Ik glimlach naar haar want ze ziet er nog steeds behoorlijk geschrokken uit.Ik gun mijn hoofd nog even rust. Gedurende 5 minuten doe ik even helemaal niks. Ik leg mijn hoofd in mijn kussen en sluit mijn ogen, dan sta ik op van het bed en kan ik het niet laten om mijn zoektocht nog even voort te zetten. Het is in ieder geval duidelijk dat ik ze niet in de kast zal vinden. Maar waar heb ik ze dan wel gelaten?Ik kijk de slaapkamer rond in de hoop iets te zien dat een lampje doet branden maar helaas. Wat frustrerend zeg. Dan de rest maar weer opruimen. Alle andere schoenen mogen weer terug de kast in.Al kruipend verzamel ik ze allemaal. Tot ze op een berg liggen. Jeetje wat veel! Nu de paren nog bij elkaar zoeken. Als de stapel steeds kleiner word merk ik dat ik 1 schoen mis. Een sandaal. Waar heb ik die naartoe gegooid? Ah daar ligt ie! Bij het raam. Ik zucht een keer diep. Ja jou vind ik dan weer wel. Maar aan jou heb ik nu niks. Als mijn kamer weer netjes oogt word ik overspoelt door een gevoel van tevredenheid. Well done Tish!Maar ik besef me wel dat ik zojuist mijn slaapkamer voor niks overhoop heb gehaald want hetgeen dat ik zocht heb ik nog steeds niet gevonden.Ik zucht nogmaals diep, ga nog eenmaal mijn kamer langs, mijn ogen scannen elke hoek. Maar nee! Helaas. Dan maar naar beneden!Ik tref Rosie aan in de woonkamer. Ze is een spelletje op haar mobiel aan het spelen. Als ze mij hoort kijkt ze op.‘Gaat het?’Ik knik een keer en plof naast haar neer. Ze legt een hand op mijn knie en geeft er een paar klopjes op. Ik staar voor me uit en mijn oog valt op een foldertje op de salontafel. Ze ziet me kijken.‘Ik zou best wel op vakantie willen, wat jij?’Glimlachend kijk ik haar aan. Echt wel! Lekker naar de zon. ‘Griekenland’ antwoord ik.‘Waarom zouden we eigenlijk niet…?’‘Geen tijd voor’ ‘Hmz, ik vrees dat je gelijk hebt. Voorlopig kan het in ieder geval niet. Al zou het echt wel heerlijk zijn!’In gedachten ben ik mijn koffer al in aan het pakken.DAT is het! Als door de bliksem getroffen sta ik op. Negeer daarbij de steek in mijn hoofd, zeg tegen Rosie dat ik zo terug ben en ren de trap op! Ik duik de logeerkamer in, grijp mijn koffer, rits hem open en HALLELUJAH! 2 Super gave zomerschoenen kijken me aan.Mijn sloffen schop ik uit en vol trots trek ik ze aan! Nu kan ik ze eindelijk aan Rosie laten zien. Ik loop naar mijn slaapkamer om daar in de spiegel te kijken. Ik moet even wennen aan die immens hoge naaldhakken. Het zijn geweldig mooie schoenen maar die hakken zijn moordwapens! Echt soepeltjes loop ik er nog niet op. In mijn enthousiasme vergeet ik mijn lompheid en ren de trap af. Halverwege de trap maak ik een misstap en ben ik ineens sneller beneden dan de bedoeling is. Op mijn weg naar beneden vliegt mijn schoen uit en ik zie hem zo de hal door vliegen. Ik krijg niet mee waar hij naartoe vliegt, ben te druk met het NIET breken van mijn nek. Wel hoor ik het geluid van brekend glas en een harde knal. Wanneer ik zelf onderaan de trap lig met enorm pijnlijke billen zie ik dat het peertje van de lamp kapot is.Oeps! Ik hap naar adem als ik naar mijn schoen kijk. Het is niet alleen het peertje wat kapot is. Vol ongeloof staar ik de hal in.Vanuit de kamer komt Rosie aangerend. ‘Mijn hemel! Tish!’Ze knielt naast me neer en checkt of ik nog heel ben. Ik hoor dat ze iets zegt maar luisteren doe ik eigenlijk niet.Mijn ogen zijn gefixeerd op mijn schoen. Mijn mooie schoen. Die ineens een korter naaldhakje heeft dan 5 minuten geleden.Rosie volgt mijn blik en ziet waar ik naar kijk. Dan kijkt ze mij weer aan. ‘Niks gebroken?’Nog steeds verschrikt kijk ik haar aan. Tranen branden in mijn ogen.‘Jawel. Ik ben bang van wel’.Ik zie haar ogen langs mijn hele lichaam gaan om te zien of ze de breuk op kan merken.Verbaasd kijkt ze me aan als ik vervolgens gewoon opsta en de hal doorstrompel. Het gaat moeizaam.‘Wat heb je gebroken dan?’Ik pak mijn schoen op. Doe de andere uit en hou beide omhoog. Het verschil in haklengte is niet te missen en ik zie dat het kwartje bij Rosie valt. 'Kijk dan!' Gil ik uit. Een zucht van opluchting ontsnapt uit haar keel.Ik ga op de één na laatste traptrede zitten. Een traan rolt over mijn wang. Ik baal enorm. Hoewel ik blij ben dat ik er zelf nog redelijk bij zit, kan ik het nauwelijks bevatten dat deze zelfde schoenen nu een enkeltje kliko staan te wachten. Rosie volgt mij de achtertuin in. Zodra ze ziet wat ik van plan ben gaat ze tussen mij en de kliko instaan.‘Niet doen joh! Dat is nog wel te maken!’‘Echt niet!’‘Dat weet je niet!’ Ze pakt de schoenen van mij af en gaat het huis weer in.Als ik de woonkamer binnenloop zit ze alweer rustig op de bank.‘Waar heb je…’Voor ik mijn zin af kan maken word ik onderbroken .‘Zeg ik niet! Wacht maar gewoon even af!’Ik zou nu moeilijk kunnen gaan doen maar ergens weet ik dat het niet veel zin heeft. Dus laat ik het verder maar. Ik ga op de bank zitten, zet de televisie aan en staar naar het scherm. Maar echt volgen wat er op is doe ik niet. Ik kan alleen maar aan die schoenen denken. Ik vergeet zelfs alle pijntjes.