Het park

Daar zitten we dan, in het park. Het mooie park dat in de lente betoverd lijkt. Wanneer het gras nog groener word, de bloemen prachtig bloeien, de fonteinen aan de overkant weer aanstaan en sierlijk het water sproeien en er achter moedereend een geweldig lieve, donzige en bovenal schattige polonaise van babyeendjes waggeld.
Ik aanschouw het prachtige tafereel en zoals altijd bezorgd het mij een gelukzalig gevoel.
Het gevoel alsof er niks meer mis kan gaan en ik de gelukkigste vrouw op aarde ben. Ik herinner mij een uitermate genant maar ontzettend grappig voorval zo'n 8 jaar geleden. In dit park dus ook om precies te zijn. 
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik voel de ogen van Rosie mijn kant op schieten, ik kijk haar aan enze knippert een paar keer. Op een typische Rosie manier. Het duurt dan ook niet lang of de verwachte 'Wat?!' Ontsnapt uit haar mond. 'Je doet het weer Tish! Je hebt weer een binnenpretje! En ik wil NU weten wat het is'
Nieuwsgierig is ze wel, die Rosie van mij. Het maakt niet uit wie, wat, waar of waarom ALS er iets te vertellen valt wil zij het uiteraard weten.
Het kan toch niet zo zijn dat zij ergens niet van op de hoogte is? En niet in staat zou zijn ergens over mee te kunnen praten of lekker ordinair over mee te kunnen roddelen? Want zeg nou eerlijk, zijn wij vrouwen daar niet vreselijk goed in?

Ik grijns. 'Nee niks Miss nieuwsgierig. Niks bijzonders in ieder geval' kaats ik terug.
Zoals verwacht is dit niet het bevredigende antwoord waar ze op hoopte.
Haar hoofd, die ze vragend schuin hield, schiet weer terug in een normale houding en in een kwestie van seconden veranderd haar nieuwsgierige blik in een verontwaardigde blik.
Ze zucht een paar keer diep en ik hoor haar bijna denken. Zorgvuldig is ze de juiste woorden aan het zoeken zodat ze op de, voor haar, juiste manier hierop kan reageren.
Dit keer is het mijn beurt om nieuwsgierig te zijn. Meestal is ze erg origineel in haar tegenwoord.
Er gaan 5 minuten voorbij en ik schrik me een hoedje als ineens haar wijsvinger onder mijn neus verschijnt. Ik deins iets achteruit en zie hoe ze ijverig haar wijsvinger van links naar rechts beweegt.
'Zeg hallo trien! Ik ben geen klein kind!' en ik waai met mijn hand haar vinger weg.
Dan zie ik Rosie ineens schrikken. En kijkt ze zo benauwd dat ik mij ongemakkelijk begin te voelen.
Ik besef mij ineens waarvan ze zo schrikt. Over kinderen gesproken. Het is stil, te stil eigenlijk.
Ik hoor in de verte wel het gekletter van de waterdruppels uit de fontein en zo
af en toe laat één van de baby eendjes een schattig kwaakje horen en de vogels in de bomen zingen ook zo nu en dan een vrolijk deuntje.
MAAR ik mis een geluid.
Rosie kijkt druk om zich heen, ze begint paniek uit te stralen. Mijn hoofd vliegt ook van links naar rechts en ik schiet overeind. Ik zet een aantal stappen richting het wandelpad, hou mijn hand boven mijn ogen zodat ik tegen de zon in kan kijken en knijp mijn ogen ietsjes dicht om in de verte te kunnen kijken.
Rosie komt naast mij staan en schud aan mijn arm. 'Lily! Mijn god waar is Lily??! Wat ben ik voor moeder Tish?! Ik let gewoon niet eens op mijn eigen dochter!'
Lily is 5 jaar, verschrikkelijk lief, soms een tikkeltje ondeugend en zo ONTZETTEND hoogblond dat ze op zonnige dagen als deze licht geeft als de zonnestralen op haar mooie hoofdje vallen.
Ik probeer haar gerust te stellen en te kalmeren door haar in ieder geval te wijzen op het feit dat Lily niet bij het water kan komen vanaf hier.
Maar ook ik maak mij vreselijke zorgen en het kost mij dan ook wel veel moeite.
Zo hard als Rosie kan gilt ze haar dochters naam door het park. Vele blikken schieten onze kant op. Mensen schrikken van het geluid dat ze produceert. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Terwijl ik naast haar sta klapperen mijn trommelvliezen en trek ik geheel onbewust een moeilijk gezicht.
Ik kan het echter niet laten om mijn hoofd iets te kantelen en met mijn rechterwijsvinger en duim aan mijn oorschelp te schudden. Alsof ik de harde woorden er weer uit wil laten vallen.
Terwijl ik zo sta, en alsof het zo had moeten zijn, valt mijn oog op een dichtgegroeid perkje. Tussen al het groen zie ik iets roods.
Ik zak iets door mijn knieën en mijn hart maakt een sprongetje. 'Daar is ze!'
Lily zit met haar knietjes opgetrokken, als een schattig hoopje, onder de struik. Het is duidelijk dat ze in slaap gevallen is. Haar lievelingsknuffel, mevrouw giraffe, heeft ze stevig in haar hand geklemd.
Rosie laat zich op de grond vallen zodat ze ziet wat ik ook zie en ik kan het niet helpen dat ik ongeneerd begin te lachen bij dit schouwspel.
Het is gewoon een komisch gezicht! Als een spin, zo snel en soepeltjes, kruipt Rosie naar de struik en word Lily door haar moeder onder de struik vandaan gehaald en overspoelt met kusjes en lieve woordjes. Ik kan aan Rosie's gezicht zien hoezeer ze zich schaamt en een traan rolt over haar wang.
Ik stop abrupt met lachen. Ik loop naar mijn beste vriendinnetje toe en sla troostend een arm om haar heen. 'Sorry!'
Verbaasd kijkt ze me aan en ik zie dat ze niet begrijpt waarom ik me verontschuldig. Ze heeft me dus niet horen lachen blijkbaar.
'Dat ik net moest lachen toen je die mooie duikvlucht maakte. Dat was ongepast van mij!'
Ze knikt even en dat is voor mij al voldoende.
Samen lopen we terug naar het paars/blauwe fleecekleed waar we net nog op zaten. En nestelen ons weer in een relaxte houding.
Voor mij betekend dat de kleermakerszit waarbij beide armen mijn hoofd ondersteunen. Een totaal verkeerde houding voor mijn rug maar dat kan mij even niks schelen. Rosie heeft Lily stevig vast en streelt zachtjes over haar blonde haartjes.
Zo zitten we nog een kwartiertje. Allebei in stilte. In gedachten verzonken. Genietend van het zonnetje.
De stilte is heerlijk maar word al snel onderbroken door Rosie.
'En vertel me nu maar eens over dat binnenpretje van jou!'
Een grijns van oor tot oor verschijnt op mijn gezicht.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

'NIET!!!'
Rosie giegelt en bijt op haar lip om niet in lachen uit te barsten. Omdat ze Lily niet wil wekken maar ook
omdat ze mij niet belachelijk wil maken.
Ergens weet ik dat het vragen is om problemen. Het is niet echt slim om zoiets te delen met Rosie.
Maar ach, het is 8 jaar geleden gebeurd dus waar praten we dan over he?
Ik knik om te bevestigen dat het echt zo is en moet zelf ook nog steeds grijnzen bij de gedachte. 'Ik was 17 muts! Dan doe je gekke dingen.
Daar moet jij toch alles vanaf weten.' Ik knipoog naar haar en ik zie dat ze nadenkt.
'Nee hoor! Schiet mij niks te binnen. Ik was volkomen onschuldig, normaal en hartstikke saai op die leeftijd!'
Voor enkele secondes weet ze me heel serieus aan te kijken maar dan schieten we allebei als een stel pubers gigantisch in de lach.
We trekken wederom de aandacht van de mensen om ons heen.

*Vervolg* (18-02-2019}

'Maar serieus Tish, ga je mij nou echt zeggen dat je ooit op exact deze plek...'
'Ja dat wil ik inderdaad zeggen Roos, nouja niet precies op deze paar vierkante meter waar wij nu zitten natuurlijk maar wel daar bij het water'
En ik wijs naar de overkant.
Stoer doen voor een jongen is niet de meest verstandige keus wanneer je 17 bent. Een uitdaging aangaan ook niet. En al zeker niet op een openbare plek. Maar toch deed ik het. Ik trok al mijn kleren uit om poedeltje naakt de vijver in te gaan. In de schemering.
Maar vergat even de zeer territoriale bewoners van de betreffende vijver. 2 Grote, indrukwekkende en niet zo'n lieve witte zwanen. Die op z'n zachts gezegd niet zo gecharmeerd waren van mij als bezoekster van hun 'huis'.
'En toen? Wat gebeurde er toen?' Vraagt Rosie enthousiast. Haar ogen twinkelen en ze hunkert naar de rest van de informatie.
Ik begin te grijnzen bij de herinnering. Hoewel ik het toen natuurlijk helemaal niet grappig vond.
'Toen moest ik zwemmen alsof mijn leven er van af hing. Het waren maar een paar meter maar het voelde als een kilometer' Mijn wangen kleuren rood en ietwat beschaamd kijk ik naar de grond.
'En daarna als een idioot dat water uitspringen natuurlijk...' Ik bijt op mijn onderlip. 'Om geen zwaan aan mijn bil te hebben hangen' mompel ik er nog achteraan.
Rosie schatert en geniet volop van mijn biecht. 'Maar je was naakt! En het was zomer, toch? Dus jullie hadden vast niet het hele park voor jullie zelf?'
Ik schud mijn hoofd. Dat hadden we inderdaad niet. Daar stond ik dan poedelnaakt. De schemering zorgde gelukkig voor enige 'bedekking' maar kon niet alles verhullen.
'Wie was het?'
'Hoe bedoel je?'
'Ik bedoel, wie was die jongen waar we het over hebben? Ik bedoel jij en ik kennen elkaar al van jongs af aan. Dus ik moet die jongen toch kennen? EN bovendien...waarom hoor ik dit nu pas??'
Rosie klinkt wederom verontwaardigd.
Ik leg haar uit dat ik mij toen zo schaamde dat ik het nooit durfde te vertellen. Aan niemand niet. En dat het wonder boven wonder ook altijd een goedbewaard geheim is gebleven blijkbaar. De schemering was net genoeg om in ieder geval mijn gezicht onherkenbaar te houden en de jongen heeft ook altijd zijn mond erover gehouden.
'Maar over wie hebben we het dan nu Tish?'
Op het moment dat ik haar wil zeggen dat dat er eigenlijk niet toe doet word Lily wakker.
Ze kijkt ons allebei aan, drukt mevrouw Giraffe nog iets steviger tegen zich aan en gaapt uitbundig.
'Goedemiddag doornroosje, lekker geslapen?'
ze knikt bedachtzaam en wrijft met haar handje in haar oogjes. 'Waarom maken jullie zoveel herrie mama?'
Rosie kijkt mij grijnzend aan, legt vervolgens haar wang tegen die van Lily en zegt zachtjes dat er niks aan de hand is.
Maar Lily is duidelijk een kind van haar moeder en neemt geen genoegen met dit antwoord.
'Vertel nou mama! Ik wil het weten.'
Rosie zucht en ik kan niet anders dan gniffelen. Ha koekje van eigen deeg! Aagjes zijn ze, allebei!
Ik wacht vol spanning op haar antwoord, ben wel eens benieuwd waar ze mee aankomt. Maar mijn teleurstelling is groot wanneer ze Lily simpelweg zegt dat tante Tisha een grapje vertelde en ze daar gewoon hard om moest lachen.
Geen 'ja maar' of 'wat dan?' Nee helemaal niks van dit zelfs. Lily accepteert dit antwoord volkomen en ergens vind ik dat heel erg jammer. Ze is dus niet voor de volle 100% haar moeder blijkbaar.
Ik geloof dat de teleurstelling van mijn gezicht af te lezen is want Rosie kijkt mij zeer tevreden aan en spoort Lily aan om nog lekker even te gaan spelen. 'Maar wel in de buurt blijven he lieverd?' Terwijl ze dat zegt kijkt ze mij nog steeds strak aan. Ik voel haar ogen
branden. Op het moment dat Lily buiten gehoorafstand is volgt er een vrolijke maar gemeende 'TRUT'.
Quasi verbaasd en ietwat schijnheilig antwoord ik 'ja wat?'
'Schijnheiligerd!' Roept ze en ze gooit zo een chipje tegen mijn voorhoofd.
'Ha bullseye' gilt ze en ze maakt al zittend een dansje.
Voordat ik het goed en wel in de gaten heb graait ze met haar hele hand in de chipszak en komt er een hele lading mijn kant op. Het grootste deel beland zo tussen mijn decolleté. Godsamme dat prikt! Ik spring overeind om het meeste uit mijn truitje te kloppen.
'Wie is hier nou de trut?' zeg ik grijnzend.
Maar wederom kleuren mijn wangen rood wanneer ik merk dat we voor een derde keer alle aandacht op ons gevestigd hebben. Iedereen kijkt ons aan.
Sommigen met een glimlach -toch leuk om anderen plezier te zien hebben- maar anderen schieten vuur met hun ogen -we zitten hier voor onze rust!-.
Maar eigenlijk kan die laatste groep ons niet zoveel schelen. Als ze stilte willen gaan ze maar in hun eigen achtertuin zitten hoor.
We kakelen gewoon verder door totdat een aantrekkelijke jongeman onze kant op komt en vlakbij mijn rechtervoet een voetbal opraapt.
Zijn gezicht staat op onweer en dus iets minder aantrekkelijk dat zijn algehele looks en geirriteerd zegt hij 'en bedankt he?'
Het sarcasme druipt er van af en ik kan het niet laten om op hem te reageren. Want wat denkt deze gozer wel niet?
Moeizaam en klungelig sta ik op, zet mijn handen in mijn zij en kijk hem boos aan.
'Pardon? Vind jij dat soms normaal? Een gesprek tussen mij en mijn vriendin op zo'n onbeschofte manier te onderbreken?'
Hij trekt zijn wenkbrauw op.
'Gesprek? Je bedoelt dat gekakel?'
Hoewel ik besef dat hij gewoon zegt waar het op slaat ga ik dat natuurlijk niet toegeven.
'Zeker nog nooit van goede manieren gehoord? Ik stel voor dat jij je nu gewoon omdraait en opdondert zodat zij en ik ons GESPREK af kunnen maken.'
Het woordje gesprek benadruk ik nog even en bij het woordje 'zij' maak ik een zijwaarts knikje terwijl ik oogcontact blijf maken met hem.
Tevreden ga ik weer zitten en keer de man, met zijn bek vol tanden, de rug toe.
Ik wacht even een minuutje en vraag dan voorzichtig aan Rosie of hij weg is.
Als ze ja knikt kan ik niet anders dan zwijmelen.
'Mijn hemel Rosie!! Zag je dat? Zag je die ogen? Zag je dat gezicht? Ik bedoel...ja hij keek dan wel alsof ik hard op zijn teentjes getrapt had. Maar mijn god wat een lekker ding!'
Ik kijk over mijn schouder en in de verte zie ik hem een balletje trappen naar een andere man. Lang niet zo knap als hem overigens. Nouja voor zover dat te beoordelen is van deze afstand.
Rosie ziet waar ik naar kijk en antwoord grijnzend op mijn 'confession'.
'Zeg eens eerlijk Tish...je was dan wel aan het tieren tegen hem maar eigenlijk was je hem gewoon stiekem met je ogen uit aan het kleden he?'
Heel even bedenk ik mij of ontkennen zin heeft. Ik kijk Rosie strak aan maar besef dat zij ondertussen gewoon mijn gedachte wel kan lezen.
Ze slaakt een kreet van plezier en ik lach hard mee.
Ik kan het niet laten om nog een paar keer om te kijken en schrik dan ook wanneer hij mijn gestaar ineens beantwoord en we elkaar aankijken.
Snel draai ik mijn hoofd weer richting Rosie.
'Kom Roos, tijd om te gaan.'
We roepen Lily bij ons en staan met veel pijn en moeite op. Tjee we worden oud. Oud en stijf. Beide zuchten we wat af.
Op het moment dat we het park uitlopen zijn we dichtbij hem. Die jonge god met die heerlijke ogen om in te verdrinken.
Rosie kan het niet laten om mij heel subtiel in mijn zij te porren als we langs hem af lopen. Ze kan het echt niet laten he.
Voorzichtig kijk ik nog eenmaal zijn kant op en Lily volgt mijn blik. Onschuldig als ze is, en heerlijk spontaan en sociaal, zwaait ze uitbundig naar hem. Hij beantwoord haar enthousiaste begroeting met een zwaai terug en een betoverende glimlach. Godsamme oh lord have mercy!
Wat hou ik toch van Lily, dankjewel kleine meid. En terwijl we de bocht om gaan heb ik die mooie glimlach heel goed in mijn geheugen geprent!