Eergister was weer even een dieptepunt. Zodanig zelfs dat dat het moment is geweest dat ik
heb besloten om biografisch te gaan schrijven. Iets wat mij al langere tijd bezig houd maar
wat ik steeds NIET deed vanwege privacy van anderen. Want hoe kun je nou over je leven schrijven zonder dat er andere personen in voorkomen. Dan krijg je hele gaten in je verhaal. Alles wat gebeurd is, gebeurde immers met andere mensen in mijn omgeving. Mensen die in zekere mate een rol spelen in mijn leven. Die samen met mij iets hebben doorgemaakt of juist degene zijn geweest die iets veroorzaakt hebben.
Ja dat laatste klinkt best negatief en het zal ook niet allemaal rozengeur en manenschijn zijn.
Maar ik wil puur en eerlijk schrijven over alles wat mij bezig houd. Want dat doet het.
En om niemand tot last te zijn heb ik tot nu toe heel veel voor mij gehouden. Altijd maar gezwegen om de goede vrede te bewaren. Ik hou er namelijk niet van om de vuile was buiten te hangen. Ik heb het zelf meegemaakt. 'Vuile was' over mij. Leugens ook nog. Kwetsende teksten om mij zwart te maken.
Mijn grote geluk was dat niemand het geloofde. Want de mensen die dicht bij mij
staan kennen mij. Maar toch doet het pijn. Heel veel pijn. Kortom, daar ga ik niet aan beginnen.
In details zal ik niet altijd treden. Zelfs van degenen waar ik tegenwoordig een minder hoge pet van op heb respecteer ik nog steeds de privacy. Namen zal ik in die specifieke gevallen dan ook niet noemen.
En ook zal ik niet altijd tot in detail treden. Is namelijk niet nodig.
Maar voor een stukje verwerking ga ik wel veel delen. Veel van wat mij gemaakt heeft tot de vrouw die ik nu ben. Een vrouw, moeder van maar ook vrouw van. Ik ben niet altijd even positief over mijzelf.
Ik ben door verschillende gebeurtenissen wel 'getekend' en ben mij anders op gaan stellen om het een plekje te geven. Dit hoort bij het leven en dat is oke. Sterker nog, hoewel getekend besef ik mij dat ik veel eerder had moeten veranderen. Er zijn dingen in mijn leven veranderd die ik helemaal niet veranderd had willen zien. Als ik eerder voor mijzelf opgekomen was, eerder niet over mij heen had laten lopen en eerder hulp had gezocht dat had het er wellicht anders uitgezien. Ik ben heel trots op mijzelf dat ik in 2010 aan de bel heb getrokken voor professionele hulp. En dat ik in 2012 opnieuw hulp zocht nadat bleek dat ik er toch nog niet helemaal was. Maar in die jaren daar aan voorafgaand heb ik veel te lang gesukkeld.
Even in het kort om het allemaal wat duidelijker te hebben alvorens ik een heel levensverhaal neerpen. In 2010 kreeg ik van mijn eerstelijnspsycholoog de volgende diagnose:
Aandachtsproblemen (add),aandachtstekort, interpersoonlijke relaties,
sociale angst en depressie. (Waar we gelukkig dus op tijd bij waren.)
Ik heb een GAF score van 40.
Voor degenen die niet op de hoogte zijn van de gaf score, deze score geeft de mate van functioneren aan op psychisch, sociaal en beroepsmatig gebied. Je score ligt ergens tussen de 0 en 100. Waarbij 0 een gevaar voor jezelf betekent en 100 dat je uitstekend functioneert.
Met 40 zat ik precies tussen Enige vermindering in realiteitsbesef en ernstige symptomen/beperkingen in. Ik wilde mijzelf niet gelijk in de 'ernstig' categorie plaatsen. Want ernstig is het vanaf score 31 en met 40 zit ik daar toch enigzins vanaf.
Maar dat er genoeg reden voor zorgen was, was wel duidelijk.
Gedurende een jaar ging ik wekelijks naar therapie. Om te praten, om opdrachten te bespreken en om doelen te stellen. Een intensief jaar. Maar wat heb ik een geluk gehad dat ik daar terecht kon want het jaar wat zou volgen was een vreselijk moeilijk jaar. Daar later meer over.
Ik wil eerst even ingaan op de diagnoses add en sociale angst. Depressies spreken denk ik wel voor zich maar daar zal ik straks ook nog wel even kort op terug komen. De depressies zijn momenteel gelukkig verleden tijd maar met die andere 2 heb ik vandaag de dag nog genoeg te stellen.
Ik wil beginnen met de sociale angst. Wat doet die angst met mij, hoe uit het zich en welke misvattingen doen er de ronde over deze 'aandoening'. Hoewel veel mensen het van mij weten is er voor mijn gevoel toch nog onbegrip. Dat merkte ik vooral zo'n kleine 7 jaar geleden. Toen ik Kay net leerde kennen, ik daarvoor geregeld een groot deel van Nederland door moest en er letterlijk aan mij gevraagd werd 'oh en dat durf je dan wel?'
Op dat moment stak dat enorm. Zo'n opmerkingen doen pijn. Achteraf begreep ik het wel een beetje. En daarom wil ik er nu ook gewoon open en eerlijk over zijn en mijn verhaal vertellen. Hoe zit dat met angsten en in hoeverre moet je jezelf pushen tot grenzen om toch te kunnen leven en te kunnen groeien? En had de therapie mij ook geholpen op dat moment? Ik zal alles vertellen. In een volgend hoofdstuk. Die volgt spoedig.
(Wil je mij blijven volgen hou dan in eerste instantie deze blog in de gaten. Ik zal veel hier delen maar hoop uiteindelijk alles te kunnen bundelen.)
Reactie plaatsen
Reacties