Nou, dan word het gelijk even tijd voor een eerste blogje. En wel eentje over het feit dat ik niet werk maar er voor kies thuis te blijven bij de dametjes. Nouja een geheel vrijwillige keuze was het in eerste instantie niet eens maar voor nu wel echt de beste. Ik loop alleen al snel tegen een hoop vooroordelen aan. Met name online. Ik gok dat iedereen de term mommy-shaming wel kent ondertussen? Dat is het fenomeen waarbij je online zo lekker de grond ingetrapt kan worden als je iets doet wat in de ogen van andere moeders 'echt niet kan' of 'belachelijk' is.
Nou klinkt het allemaal erg dramatisch hoor. Is het niet. Persoonlijk ben ik door niemand aangesproken maar ik voel wel dat er bepaalde gedachtes door mensen heen gaan. Want tegenwoordig moet iedereen werken toch? Anders kun je toch geen fijn leven leiden? Dan zijn er toch niet voldoende inkomsten om kinderen te onderhouden? Neeheeeeeeeeee aan je kinderwens mag je pas beginnen als je beide goed verdient.
Hmz, oeps...;-)
Ik verdien niks. Ja nou ja ik verdien vast wel iets maar in ieder geval geen centjes. Zelfs niet de rooie variant. Maar lijden Abby en Meagan daar onder? Volgens mij nog niet een klein beetje. Kunnen we prettig leven? Ja hoor! Geen probleem. We hebben een fijn huis, verwarming, elke week een (koel)kast vol met eten en kleding om aan te trekken. De meisjes hebben speelgoed en genoeg liefde van ons en familie om op te kunnen groeien tot vrolijke, tevreden en lieve meiden. Wij hebben geen grote wensen en kunnen evengoed once in a while iets leuks doen of kopen.
Ik lieg overigens als ik zou beweren dat ik het zo allemaal wel prima vind. Ik vind het moeilijk dat Kay de enige is die zo hard werkt om ons gezinnetje draaiende te houden. Maar ik besef ook dat het er voor mij voorlopig nog niet in zit en dat thuisblijven met kleine kinderen ook hard werken is. En ik zie ook wat een gigantisch positieve invloed mijn aanwezigheid op ieder moment van de dag heeft op onze meisjes. Het zal allebei zn voors en zn tegens hebben. De muren komen geregeld op mij af dus dat is weer een keerzijde. Evenals het feit dat ik voor mijn gevoel dus geen steentje bijdraag. En het internet werkt dan ook niet echt in mijn voordeel als ik daar dan soms de extreem harde en ongezoute meningen lees over thuisblijven en niet werken.
Maar ik geniet van mijn 24/7 'job'. Ik had mij als moeder geen leuker stel meiden kunnen wensen. Elke dag is een feestje als het aan Abby ligt en echt waar dat werkt aanstekelijk. Iedere dag een welgemeende lach, veel knuffels en (kabouter)kusjes en nu dus ook een kleine zus die precies zo lijkt te zijn (worden). Qua karakter zijn ze echt elkaars evenbeeld.
Nou ben ik wel eens benieuwd. Wie is er nog meer thuisblijfmoeder? Bewust? Laat gerust een reactie achter. :-)
Reactie plaatsen
Reacties
Ik. Je weet hoe of wat.
Ik ken de vooroordelen ook maar al te goed. Heb t inmiddels geleerd om t naast me neer te leggen. Al gaat dat niet altijd goed, dat naast me neerleggen.
Op t schoolplein de vraag krijgen: "En hoeveel dagen per week werk jij?" Is er een die ik nog steeds niet graag beantwoord.
Ik ben ervan overtuigd dat er geen goed of slecht is. Voor de een werkt t om thuis te zijn voor de ander werkt t om te werken. Belangrijkste is wat werkt voor jouw gezin, voor jullie als stel en voor jullie kinderen en waar jij je goed bij voelt.
Ik hoop komend jaar iets te kunnen gaan doen qua vrijwilligerswerk. Om iets om handen te hebben en wie weet weer als opbouw naar werk. Maar onze dames zijn al ouder.
Maar t Mama zijn en voor de dames zorgen bevalt me ook goed.
En ach, de toetsenbordridders. Lekker kletsen laten :-p.
Klopt Sam. Er is ook geen fout en goed. Het zou fijn zijn als iedereen dat zo zou zien he? :-) Uiteindelijk doen we allemaal wat we denken dat goed is voor ons zelf en ons gezin. ♡
Mja, dat is niet alleen zo voor moeders. Ik heb geen kinderen en krijg ook vervelende blikken/opmerkingen als ik zeg dat ik niet werk. Net of je niks waard bent wanneer je geen betaalde baan hebt. Terwijl je je juist door dat soort reacties waardeloos gaat voelen. Ik probeer het naast me neer te leggen maar het is moeilijk, zeker voor een borderliner dus daar wordt nog aan gewerkt :-)
Klopt inderdaad. Soms trek je je zoiets best wel aan he? Terwijl je eigenlijk geen verantwoording schuldig bent. Jouw leven, jouw keus.
Of je iets waard bent en kan betekenen voor anderen heeft niks met je baan te maken.