Terug in de tijd

Gister kwam mij verscheidene keren iets onder ogen en ik zal vast niet de enige zijn die het wel vaker dan eens voorbij zag komen. De 10 years challenge op facebook. De meeste challenges sla ik over, evenals de 'geheime' berichtjes over kleur bh, alcoholische drankjes en relatiestatus om ziektes of aandoeningen onder de aandacht te brengen. (Nooit echt begrepen wat mijn kleur bh er dan toe doet eigenlijk). Dus nee, niet voor mij weggelegd. Ieder zijn ding. Ik praat er dan liever gewoon over, ben graag een luisterend oor als iemand zijn of haar verhaal kwijt wil.

Maar deze challenge, waarin je even 10 jaar terug gaat in de tijd, is gewoon leuk. Ook voor jezelf. Het heeft mij namelijk echt weer aan het denken gezet. Ik denk geregeld terug aan vroeger. Ook verder terug dan die 10 jaar overigens. Maar na de challenge van gister is het weer even heel vers allemaal. Vanochtend toen ik Meagan de fles had gegeven en zij nog lekker even op papa's plek in bed lag (Papa was douchen) overviel het mij weer even. Een apart gevoel. Terwijl ik mijzelf ook klaarmaak voor de dag en mijn trui over mijn hoofd trek denk ik terug aan de periode dat ik nog thuis woonde. Opstaan was toen zo anders. Geen zorgen, geen grote verantwoordelijkheden, een schooldag voor de boeg, het vertrouwde gezicht van mam en/of pap in de vroege ochtend en ik nog helemaal op mijzelf. De enige waar ik de verantwoordelijkheid over had was ikzelf. Just me myself and I. En soms, heel soms zou ik nog wel eens eenmaal terug willen de tijd in. Want ik had de periode van mijn 18e tot mijn 25e zo graag anders willen doen op sommige vlakken. Als ik toen toch geweten had hoe ik in elkaar stak. Als ik toen toch had geweten wat het leven mij vanaf mijn 18e verjaardag zou brengen. Want hoe zorgeloos ik als jong meisje was, zo enorm moeilijk was het vanaf mijn 18e. Met vooral vallen en steeds weer opkrabbelen, zelfs met een gigantisch dieptepunt in 2011/2012, ben ik uiteindelijk toch hier beland, anno 2019. Een volwassen vrouw met een eigen gezin. Een gezin waar ik enorm trots op ben.

Ik was een veel te onzeker grietje als puber en jongvolwassene. Ik wilde iedereen tot vriend houden want hoe eenzaam zou het leven anders zijn. Als ik mijn eigen mening zou uiten en een keer flink tegendraads zou zijn. Dat durfde ik niet. Maar dan word je een marionet in je eigen leven. En dat vreet energie. Energie dat ik eigenlijk niet had maar waarvan ik pas later achterkwam wat dat gebrek aan energie eigenlijk veroorzaakte. Pas vanaf mijn 25e durfde ik steeds vaker van mij af te bijten en zag ik in dat je af en toe gewoon moet leren loslaten. Nu ik 31 ben heb ik dat pas echt onder de knie en dat maakt mij vast voor sommige mensen een onaangenaam persoon want zelfs ik moet bekennen dat het contrast misschien heel groot is. Dat het verschil met dat zachtgekookt eitje dat ik was, zo'n 7 jaar geleden, wennen is. En ja soms voel ik mij eenzaam maar ik denk dat iedereen dat wel een keer ervaart in het leven. Op welke manier dan ook. Zelfs degenen die deel uitmaken van een 10- of 20-koppig tellende vriendengroep. En ik denk ook wel dat dat bij het volwassen worden hoort. Want ik mag dan 31 zijn maar heel soms voel ik mij gewoon nog 17 en wil ik het liefste onder een steen kruipen in de hoop dat het probleem zich vanzelf oplost of dat een ander dat voor mij doet.
Ik kwam net uit bij een fotomap hier op de computer. Eentje waarvan ik gewoon niet eens wist dat die op onze computer staat. Foto's van vroeger. En dan bedoel ik ook echt vroeger. Ingescande foto's en dia's van mijzelf als baby, peuter, kleuter en schoolkind. Het gaf mij een warm gevoel. Want ik heb echt een onbezorgde jeugd gehad. Met lieve ouders en een hechte band met Inge. Er zit maar 22 maanden tussen haar en mij. Hetzelfde leeftijdsverschil dat Abby en Meagan hebben. En ik hoop oprecht dat ik deze 2 meisjes, mijn eigen vlees en bloed, datzelfde onbezorgde gevoel kan geven terwijl ze opgroeien.
Ik weet dat ik dat niet zomaar even doe. Omdat het gewoon geen appeltje eitje is wanneer je niet zo stevig in je schoenen staat. En hoewel ik super trots ben op mijzelf weet ik ook dat de sociale fobie, de faalangst en de add mij nog beperken en mij nog genoeg zwakke momenten bezorgen. Dat ik mijzelf soms echt even moet vermannen bij een mental breakdown omdat ik mij besef dat er een peuter van 2 jaar naar mij kijkt en een baby van 5 maanden ook mijn gevoel meteen oppikt. Ik ben een moeder nu. Ik ben nu het voorbeeld voor Abby en Meagan. Samen met Kay. En ik vind het heerlijk. Ik vind het een eer. Ik besef mij hoe rijk ik ben. Maar heel soms denk ik even terug aan toen. En ik wil sowieso benadrukken dat ik nergens spijt van heb. Zelfs al was het knokken met momenten, ik heb echt wel leuke, bijzondere en mooie dingen meegemaakt en geweldige mensen leren kennen. Sommige nog in mijn leven en anderen helemaal uit het zicht. Maar ook dat hoort erbij. Ik heb geen idee wat de toekomst nog brengt maar ik hoop dat ik een stukje verleden kan mengen met het heden. Voor een mooi stukje balans zeg maar. Daarnaast heb ik ook wel een aantal goede voornemens. Maar op die manier dat het geen moetje moet worden. Als het eind dit jaar niks is geworden dan boeiuh ;-) maar ik wil wel mijn best doen om er wat meer bij stil te staan.
Ten eerste wil ik meer de deur uit. Die verdomde angst heeft mij lang genoeg tot een halve kluizenaar gemaakt. De 4 muren ken ik ondertussen wel. Maar ik weet ook dat dit het moeilijkste voornemen is en die ik hoogstwaarschijnlijk nog lang niet alleen aan kan. Dus wil je mij een handje helpen dan doe dat gerust. Trek mij maar een keer aan mijn oren, niet te hard aub, de voordeur uit. Of geef mij een schop onder mijn dikke achterwerk of een motiverende aanmoediging als je mij een zachtere aanpak gunt. ;-)
Daarnaast wil ik natuurlijk meer gaan schrijven. In de vorm van bloggen maar ook dat boek wat nog mijn ultieme wens is.
En boeken lezen. Ik was ooit een boekenwurm. Ik verslond boeken en dan met name chicklits. Ik kon helemaal in een verhaal opgaan en de bibliotheek was hemel op aarde voor mij. Een boek in mijn handen voelde aan als een klomp goud. Het omslaan van bladzijdes? Heerlijk!
Het enige wat ik nu nog van boeken zie zijn de kaften. Ze staan allemaal in de boekenkast maar ze staan er voor de sier, voor spek en bonen. Ik heb er de rust niet meer voor. Mijn gedachtes gaan alle kanten op en ik heb nog niet ontdekt hoe ik het moederschap, het huishouden en het soort van sociale leven dat ik wel heb kan combineren met lezen. Ik heb er de rust niet voor. Maar god, wat zou ik soms graag weer eens opgekruld op de bank neerploffen en helemaal opgaan in een goed verhaal. Eind 2019 hoop ik het lezen weer teruggevonden te hebben.
Tenslotte wil ik gewoon een leuke Tanja zijn. Voor mijn gezin, voor familie en ook voor vriend(inn)en zonder mijzelf daarbij te vergeten. Want dat laatste doe ik nog wel eens. Ik cijfer mijzelf nog steeds weg, zelfs al heb ik nu wel een eigen mening en zelfs met momenten mijn mondje bij. Ik vind mijzelf nog veel te weinig waard en dat zorgt nogal eens voor een innerlijke en energievretende strijd met mijzelf.
Ik ben vast een stuk leuker als ik dit ook nog even onder de knie krijg!
Ik ga mijn best doen in ieder geval. En mocht je nu nog steeds deze blog lezen en niet al lang afgehaakt zijn dan dank ik je enorm voor je aandacht en interesse. Het is fijn om gehoord (of gelezen) te worden.
Ik heb zin in 2019! Er staan nog mooie gebeurtenissen voor de deur. Voor nu kijk ik vooral uit naar begin april. Ik ben zo trots dat ik tante word van het heerlijke mannetje van Inge en Ralph. Dat ik weer eens aan de 'andere' kant een zwangerschap van zo dichtbij kan meemaken. Deze keer van mijn eigen zus. Dat ik een prachtige buik zie groeien, prachtige echoplaatjes onder mijn neus krijg en de mooie verhalen die erbij horen ook aan mag horen. Maar de lichamelijk ongemakken (bekken, maagzuur, altijd honger etc) eens een keer niet hoef te ondergaan haha. Hier zit een heel trots zusje.

Rest mij nog maar 1 ding en dat is iedereen een mooie woensdag toewensen. De week is weer doormidden! Nogmaals dank voor het lezen en hopelijk zijn er meer mensen op een positieve manier aan het denken gezet door deze challenge.