Verloving, 5 jaar geleden

Precies 5 jaar geleden is het nu. DE dag dat Kay die grote stap durfde te nemen, op 1 knie ging zitten en mij ten huwelijk vroeg. Tenmidden van een hoop bomen, de fluitende vogeltjes en het mulle zand. Oftewel de meinweg. Ons plekje, vanaf het prille begin.

In 2015 schreef ik een blog over vroeger. Hoe alles tot stand gekomen is. Het is ondertussen al geen geheim meer dat Kay en ik elkaar al kennen sinds 1994, toen we 7 jaar waren. Op de basisschool in groep 3 leerden wij elkaar kennen.
De betreffende blog zal ik hier even neerzetten. Leuk om terug te lezen. Onze eigen pareltjes waren er toen dus nog niet, wel waren we trotse oom en tante geworden van neefje Lars. 

Once upon a time!
Ik spring even terug in de tijd. Hoe leerden Kay en ik elkaar nou echt kennen? Wat hield ons bezig? En wat is er allemaal gebeurd?

...Ooit leerden wij elkaar kennen in groep 3 van de basisschool.
Hij het schattig en ielig ventje met een ontzettend lief rond brilletje. Jonge Kay.
Ik het verlegen en hoogblonde meisje met een ontzettend wit snoetje. Jonge Tanja.
Contact tussen ons was er niet. Jongens en meiden gaat buiten schooltijd toch niet met elkaar om? Yuk! Echt niet! ;-)
Hij zijn vriendjes, ik mijn vriendinnetjes.
2 Jaar gingen voorbij. We gingen van juf Riek naar Meneer Aerts. Wat een vooruitgang. :-P
Kay en ik waren nog steeds niet meer dan klasgenootjes. We deelden een klassenfoto (met nog zo'n 25 andere kinderen) maar dat was het dan ook wel.
Vanaf het moment dat mijn moeder echter op Kyra en Kay ging oppassen moest ik ineens heel wat meer met dit jongetje delen.
En hoewel dat idee mij vooraf niet aanstond als 8/9-jarige viel het uiteindelijk reuze mee en bleken we de grootste lol te kunnen maken met elkaar.
De meeste tijd brachten we samen door voor (achter) de super nintendo. Kay speelde donkey kong en ik keek toe. Dag na dag, week na week.
En ondertussen hadden Kay en ik allbei een zus die ons maar wat graag plaagden. Jaja Kyra en Inge waren een goed team. ^_^
Kay en ik herinneren ons beide nog heel goed hoe we samen in de kattenren in onze garageopgesloten (!!!) werden door onze geliefde zusters ( :-P ) en er pas uit mochten als we elkaar een kusje gaven.
Toen vonden we dat echt niet leuk maar tegenwoordig denken we er aan terug met een grote grijns.
Je zal maar een oudere zus hebben. (En dat in tweevoud).
Jaren lang brachten we met  met zn viertjes door. Kyra en Kay, Inge en ik. Altijd gezellig.

Tot daar het moment kwam dat oppassen niet meer nodig was. We werden allemaal ouder en de middelbare school was een feit.
En dit is het punt dat Kay en ik elkaar uit het oog verloren.
We waren (gok ik) beide 12 jaar toen we elkaar voor het laatst zagen.
Zo'n 12 a 13 jaar lang zagen en hoorden we niks meer van elkaar. Terwijl van beide kanten (blijkt achteraf) geregeld aan elkaar gedacht werd.
'Hoe zal het zijn met...' 'Waar zal hij/zij nu wonen?'
Beide nieuwsgierig maar beide geen stappen ondernemen. Want ja, het is ook al zo lang geleden!
Ik persoonlijk heb in mijn latere tienerjaren wel eens gefantaseerd over een toekomst met Kay. Was dan nog zelf in gedachte aan het grappen hoe het zou zijn als ik hem op een dag tegen zou komen en we dan samen verder zouden gaan.
Maar deze gedachte werd ook altijd weer weggelachen door mezelf want waar ik ook zocht op internet -Kay Princen- was onvindbaar.
Zijn zus Kyra kon ik echter wel vinden maar ik vond het raar om haar te benaderen. Wat zouden ze wel niet denken en wie weet wilde Kay geen contact meer.
Dus nee, toch maar niet.
En zo gingen er wederom jaren voorbij. TOTDAT facebook!
Lang leven facebook!
Ik weet het nog goed. Het was eind december 2012.
Ik vond Kay! Maar tjee...wow...een volwassen Kay. MET baard. WTF?!
Enige tijd staarde ik naar zijn foto. Damn! Dat is vreemd. :-P
Ik twijfelde nog steeds wat ik moest doen. Wel of niet een volgverzoek sturen.
WEL - NIET - WEL - NIET - WEL - NIET
Ik heb een half uur wat lopen ijsberen. Het pijltje van de muis op de button. Klaar om te klikken.
En na dat half uur heb ik serieus een ram op mijn mousepad gegeven. *bloos*
Wie niet waagt, die niet wint...Toch?
In het ergste geval zou hij me glashard negeren.

Dat gebeurde niet. In tegendeel. Contact werd weer gelegd, de eerste date volgde al vrij snel en wat was het bijzonder om voor het eerst in 12 jaar oog in oog te staan met de volwassen versies van elkaar.
In februari van 2013 was onze relatie een feit, in mei verhuisde Kay terug naar Roermond, in september konden we eindelijk officieel gaan samenwonen en vorig jaar hebben we ons op 28 mei verloofd!

Onze geschiedenis begon op de basisschool en met een overdosis aan donkey kong ^_^ en we zijn nu beland op het punt waarop we (bijna) 28 zijn en dit jaar in het huwelijksbootje zullen stappen.
Who would have thought zo'n 20 jaar geleden!

Verder zijn we oom en tante geworden van een prachtig neefje.

Het blijft allemaal zo ontzettend bijzonder en ik kon niet gelukkiger zijn dan wat ik nu ben.
Niet veel mensen kunnen zo ver terug gaan in de tijd. Een tijd die ze samen met de liefde van hun leven hebben mogen delen.
Kay en ik kunnen letterlijk gesprekken voeren waar 'weet je nog toen...' de hoofdrol in speelt. We delen een verleden.
Maar we delen ook het heden en de toekomst zal daar geen uitzondering op zijn!

---------------------------------------------------------------------

De toekomst, is nu het heden. Anno 2019 zitten we nu. 2 Prachtige dochters rijker! En dat allemaal op 5 jaar tijd. Nouja iets langer natuurlijk. Kay en ik kregen een relatie op 23 februari 2013. Dik 6 jaar lief en leed, genoeg meegemaakt en de kers op onze taart: Abby en Meagan!

Klik op de link voor een fotofilmpje vanaf 28 mei 2014 tot aan nu :-)

https://youtu.be/zhpdH25lbLI

Lieve Kay,

Ik richt mij graag even tot jou. Wat jij voor mij betekent is vast meer dan duidelijk. Ook al plakken wij elkaar ook geregeld figuurlijk achter het behang, ik weet gewoon dat het klopt. Al meer dan 6 jaar waarvan 5 jaar geleden verloofd en nu bijna 4 jaar getrouwd besef ik dat er maar één iemand voor mij op deze aardbol rondloopt en diegene ben jij! Luck was on our side toen we ruim 25 jaar geleden bij elkaar in de klas kwamen te zitten. Toen mijn moeder op de advertentie van jouw moeder reageerde en tja the rest is history! Dankjewel dat je op 6 februari 2013 met mij besloot te gaan nachtbraken terwijl je eigenlijk in je bed in Almere hoorde te liggen en de volgende ochtend gewoon op je werk verwacht werd en dat je mij 17 dagen daarna vroeg of ik een relatie wilde. Dankjewel voor het afbreken van die hoge muur die ik om mij heen gebouwd had, dankjewel voor je,aanwezigheid en je altijd luisterend oor, dankjewel dat je naast echtgenoot ook mijn maatje bent. Gewoon dankjewel voor ALLES! Op naar 3 juli, dan vieren we ons volgende mooie jubileum samen. Ik hou van jou!