Besef

Soms sta ik even stil. Stil bij het leven, stil bij MIJN leven. Keuzes die ik ooit maakte, juiste keuzes maar ook meer dan genoeg onjuiste. Ik denk trouwens dat iedereen dat wel heeft. Correct me if I'm wrong.
Over die onjuiste keuzes wil ik het nu even hebben
Ik heb dingen gedaan of gezegd waar ik nu achteraf wel spijt van heb.
Die geregeld weer even mijn hoofd binnenploppen en ik dan toch toch denk 'had ik maar... 'Heeft dat zin? Nee niet echt.

Zoals mijn vader vroeger al vaker tegen mij zei (en Kay nowadays ook geregeld) 'Tja, wat als...wat kun je daar mee. Helemaal niks.'
Wat er op neerkomt dat ik het eigenlijk los moe(s)t laten.
Er valt toch niks meer aan te veranderen. En dat besef is af en toe best pijnlijk maar wel de waarheid.
Ik heb voor mijn gevoel echt een paar jaar van mijn leven weggegooid. Ik mis een groot deel. Een deel waar ik nu achteraf beeld bij kan vormen, zelfs al is dat dus alleen maar in mijn hoofd, Een beeld hoe ik graag had gehad dat het gegaan zou zijn. Ik was een onbezorgd meisje en ook anno 2019 ben ik meer dan gelukkig. Ik heb de liefste man die je je maar kan wensen en samen met die man heb ik 2 geweldige dochters. Ik besef mij maar al te goed hoe ongelofelijk rijk ik ben en daar ben ik zo gigantisch dankbaar voor.
Maar als ik dan terugdenk aan de afgelopen 15 jaar, en dan met name de laatste jaren voordat ik Kay weer terugvond dan ontstaat er toch een soort van instant knoop in mijn maag.
Voor mijn gevoel heb ik daar maar voor 40% uitgehaald wat er uit te halen viel. Ik heb dingen gelaten die ik wel had willen doen, Ik heb mijn eigen dromen niet waar gemaakt EN ik heb mensen verwaarloosd en tekortgedaan. Althans zo voelt dat voor mij. Ik weet natuurlijk niet in hoeverre ik echt zo'n waardeloze vriendin/kennis was maar zelf ben ik alles behalve trots op die periode.
Nou wil ik ook weer niet te streng zijn voor mij zelf want jeetje wat een gigantische strijd heb ik moeten voeren. Een strijd waar mensen om mij heen waarschijnlijk wel wat van weten maar bij lange na nog niet eens de helft. Diepe dalen waren mij niet onbekend, ik heb op het randje van een zware depressie gestaan en had echt enorm veel geluk dat ik op tijd professionele hulp heb gekregen daarvoor.
Binnenkort komt er een blog van mij online over die gehele periode, een blog waar ik echt bloedje eerlijk ben en mijn hele ziel zowat op tafel gooi.
Had ik dit alles kunnen voorkomen? Nee. Absoluut niet. Ze zeggen dat alles met een reden gebeurd. Ook in mijn situatie. En dat is ook de reden dat ik erover na ben gaan denken. Mijn problemen hebben mij namelijk wel gevormd tot wie ik nu ben. Het heeft heel lang geduurd maar ik bijt nu tegenwoordig wel van mij af. Ik laat niet meer met mij sollen en ik ga al helemaal niet meer voor anderen leven om de goede vrede maar te bewaren.
En ja, dat voelt goed! Dat had ik veel eerder moeten doen. Had ik dat eerder gedaan dan waren sommige dingen anders gelopen. En dat, precies DAT, is dus
wat mij nu zo bezighoud. Ik had ook op dit punt, waar ik nu in het leven sta, kunnen zijn zonder van zoveel spijt te hebben. Ik weet gewoon zeker dat wanneer
ik eerder voor mijzelf op was gekomen en die stomme angsten de baas was geweest dat het er dan anders had uitgezien nu.
Wat ik met deze blog wil bereiken? Niet zo veel eigenlijk. Wat is gebeurd is gebeurd en daar moet ik vrede mee hebben. En dat is wel gelijk een hele wijze les voor de toekomst. Ik denk tegenwoordig zoveel beter na over alles wat ik wil gaan doen en kies zorgvuldig de woorden uit die ik uit mijn mond laat ontsnappen wanneer er onenigheid is.
Ik ben nu volwassen, en ik weet dat het ergens ook normaal is dat je leven dan verandert. Maar ik hoop dat ik ooit, niet te ver weg, ik alles ook echt gewoon
los kan laten. Ik weet nog niet hoe, ik weet nog niet wat. Maar ik ga mijn best doen!

Hebben jullie wel eens ergens spijt van? Of ook graag gezien dat je een bepaalde fase in je leven anders aangepakt had?