Ik merk dat ik de facebook pagina steeds vaker gebruik en mijn eigen site wat meer links laat liggen. Zonde. Dus tijd om de nieuwste update nog maar eens te schrijven waar die hoort. Hier dus. 😊
Hoe gaat het in huize Princen? Nou goed! We zijn de laatste tijd lekker bezig in huis. Het was wel nodig ook. Confession time! Her en der stapelde de rotzooi zich echt op en met een stofzuiger die er ook nog eens mee ophield werd het steeds meer het huishouden van Jan Steen. En iedereen zal het wel herkennen, rommel in huis is rommel in je hoofd. Er is geen gevoel van warm en knus thuiskomen dan. Het was een dak en 4 muren en het bood ons onderdak maar verder ergerde ik mij vooral groen en geel aan alles. Tijd dus om samen met Kay eens flink de handen uit de mouwen te steken. Taken goed verdeeld en een nieuwe stofzuiger gekocht. We zijn van een 'normale' naar een steelstofzuiger gegaan en echt WOOOAAAAHHH ik ben blij jongens! Wat een genot. Bel aub geen 112 nu maar ik wist niet dat stofzuigen zo leuk kon zijn. Geen snoer, awesome zuigkracht en flexibel als wat. Ik trek dat ding uit de muurkast en druk op 1 knop en rol zo met dat ding al dansend door de kamer. Echt...sinds onze volautomatische koffiemachine is dit the next best thing. We kopen niet vaak iets wat in de categorie 'iets luxer' valt maar als we dat dan wel een keer doen dan blijkt het ook echt een schot in de roos!
De benedenverdieping ligt er dus een stuk opgeruimder bij nu en echt waar...heerlijk. Nu boven nog eens alles aanpakken. En de trap. Daar is Kay dit weekend aan begonnen. Daar ligt vloerbedekking op. Al bijna 2 jaar. En ik haat het. Ja serieus. Ik vind er niks aan. Vloerbedekking op een trap. Het mag dan geluiddempend zijn maar verder heeft het vooral nadelen. Volgend projectje dus. De gang, inclusief trap, opfrissen.
Druk druk druk dus. Hoe het met ons gaat? Ja prima. Kay ging afgelopen week wel door zijn rug maar kan ondertussen alles bijna wel weer. En ik zit ook wel goed in mijn vel. Ik ben dan ook nog eens super trots op onze meisjes. Want ook die maken sprongen in hun ontwikkeling die geweldig zijn. Abby mag dus EINDELIJK bijna naar school. Ik kan het zelf bijna niet geloven. Onze first born, waarvan de herinneringen waarin zij als klein bundeltje in mijn armen lag, nog zo vers lijken. Toendertijd leek de basisschool nog een half leven ver weg. Nu is het al bijna zo ver. En wat kijkt ze er naar uit. Binnenkort starten we wel even met logopedie. Hoewel haar woordenschat meer dan prima is en ze alles volledig begrijpt struikelt ze te vaak over haar tong wanneer ze zinnen maakt en verwisselt ze nog een aantal letters met elkaar. Niks ernstigs maar het kan nooit kwaad om haar nog even hulp te bieden daarbij. Sinds ik contact opnam met de logopedist gaat het trouwens ook wel wat beter. Dus er zit zelfs zonder hulp al progressie in. Voorbeeld? 'Rood' is ondertussen al geen 'jood' meer. En moeder geen moejer. (De J word erg vaak gebruikt waar die niet hoort) Maar ze blijft met momenten voor veel mensen wat onverstaanbaar wanneer ze enthousiast begint te kletsen dus we gaan niks cancelen. En ik ben echt super trots op haar. Op sociaal en emotioneel gebied is ze echt enorm aan het groeien. Ze is zo gigantisch empatisch. Ze uit complimenten naar anderen en troost je als je verdrietig bent. Ook heeft ze haar zusje al meerdere malen verteld hoe trots ze op haar is *smelt*. Vanmiddag zei ze tegen Kay (vanwege zijn pijnlijke rug) dat zij wel voor hem zal zorgen. Moppie is ze. Ja het is een heerlijk grietje. Ze word al zo groot!
En dan Meagan. Onze 'baby' die over 18 dagen alweer 2 kaarsjes uit mag blazen. Zij gaat echt veel te snel. Met 11 maanden liep ze. Momenteel kletst ze ons al de oren van ons hoofd. Ze lijkt elk woord wel al te kennen. Ik ga niet zeggen dat de uitspraak van ieder woord al perfect is maar er is maar weinig wat zij ons nog niet duidelijk kan maken. En dan is ze dus nog niet eens 2. Ik kan al gesprekjes met haar voeren. Bizar. En als kers op de taart hadden we vandaag een super dag wat plassen op het potje betreft. 3x Heeft ze er succesvol opgezeten. De eerste twee keer op haar initiatief en de 3e keer net na het avondeten en weer gelukt. Omdat het volledig vanuit haarzelf is gekomen vandaag ga ik uiteraard de komende week wel eens kijken of we door kunnen pakken. Ze zal niet over een paar weken zindelijk zijn maar ze heeft een groot deel wel al door lijk het.
Wat een sprongen maken beide meisjes. Het is zo vreselijk cliché maar wel waar. Het gaat zo snel allemaal. Maar lang verhaal kort: het gaat prima hier! Niks te klagen. Hoe gaat het met/bij jullie?
Reactie plaatsen
Reacties