Taboes

'Taboe doorbreken, daarvoor hoef je niet op karate te zitten!'

- Loesje

Ik hou mijn adem in,
mijn hartslag stijgt,
in mijn hele lichaam word het warm,
ik voel het letterlijk vanaf mijn tenen omhoog komen.
Zodra de warmte, die in dit geval niet fijn is, mijn maag bereikt zet het zich om in misselijkheid. Van die vlagen, weet je wel?
Zweet breekt mij uit en door mijn hoofd gaan zo ontzettend veel gedachtes. In mijn hoofd is het nooit stil. Want ik kan niet filteren. Ik kan mij nergens voor afsluiten. Maar wanneer angst zich meester maakt van mij is het helemaal niet te houden. De add versterkt mijn angsten en mijn angsten verergeren de chaos.
Weer een drempel die ik over moet. Dit stopt pas wanneer ik mijn angsten onder ogen zie. Er voor wegrennen heeft geen zin meer als je er al met 1 been instaat. Het slurpt je op, het zuigt je als een soort moeras vast. Er is een uitweg maar die uitweg is niet terug. Je moet vooruit. Thats the only way out.
Met alle beetjes energie die je nog hebt ga je. Want je moet.
En je doet het gewoon. Zo gaat dat eigenlijk altijd. Het loopt meestal prima af. Zonder problemen zelfs. Maar waarom moet het dan zo moeilijk gaan? Waarom kan ik niet normaal zijn? Tranen branden. Ik weet het...ik weet het zo goed. Elke keer weer. Ik relativeer wat af. Weken, dagen en zelfs minuten vantevoren. Maar het mag niks baten.
Angst is a BITCH! Concentratiestoornissen en depressiegevoeligheid werken ook niet echt mee.
Maar kijk! Hier sta ik nog. Het is een gevecht. Die met regelmaat terugkomt. Thats life namelijk. Om te leven moet je veel doen. Ik zou wensen dat ik dat kon zonder drama. Maar drama is my second name. Dus ik accepteer het maar. Zo goed en zo kwaad als ik dat kan. En heel soms brengt het mij even in een dipje. Voel ik mij gewoon weer even heel zielig.
Maar zielig ben ik niet. Ik heb genoeg om dankbaar voor te zijn.
Ik werk niet, mede hierdoor, maar deels ook omdat ik nu 2 hele lieve meisjes heb waar ik met alle liefde al mijn tijd in steek.
Sociaal ben ik wellicht ook niet sterk. Maar ik weet wel wat iemand, die wel tot my inner circle komt, aan mij heeft. Veel! Ik zeg niet snel NEE als ik iets voor je mag betekenen en mijn oren horen graag jouw verhalen aan wanneer je iets kwijt moet of wil.
Ik ben ook geen klassieke schoonheid en heb ook geen enorm groot talent. Blink niet echt uit in iets en kan daardoor ook niet echt opvallen of makkelijker uit dat sociale isolement stappen. Maar ik weet wel dat ik in veel dingetjes redelijk goed ben. Je hoeft niet ergens in uit te blinken wanneer je plezier haalt uit meerdere andere dingen. Het hoeft niet grandioos te zijn.
Ik ben sociaal niet sterk, heb mijn issues. Maar ben er klaar voor taboes te doorbreken.

Dus ja, ik ben er trots op op wie ik ben. Met al mijn imperfecties. Want zelfs met die imperfecties ben ik toch gekomen waar ik nu sta. Heb de man aan mijn zijde waar ik ontzettend veel van hou en die ik als mijn soulmate zie. Die ik al bijna mijn hele leven ken. Die ik zo'n 12 jaar uit het oog verloor maar weer terugvond. Die ik, toen ik 25 jaar oud was, terugzag. Waarmee ik ineens weer oog in oog stond op die bewuste 6 januari 2013. Bijna 8 jaar verder nu en die 8 jaar hebben ons 2 prachtige dochters gebracht. Ik werd gepromoveerd tot moeder en de zwangerschappen en bevallingen gingen mij vrij goed af. Mijn nachtje ziekenhuis, na het flauwvallen met bijna 39 weken, vergeten we maar gewoon even. Op die te lage bloeddruk en het knuffelen van de grond na heb ik weinig te klagen gehad. En bevallen ging mij, al zeg ik het zelf, ook best goed af. Ik zou het zo weer doen. Echt.
Dus ik kan wel iets. Dikke knipoog! Want ik weet heus wel dat ik echt geen ramp ben. Ik ben ik en ik denk dat ik altijd lerende zal blijven. Ik zal altijd een zwakke plek hebben en die zal geregeld nog wat zwakker zijn. Maar hebben we dat niet allemaal? Imperfecties?
Mijn naam is Tanja. Ik heb een sociale fobie, add en ben hooggevoelig. Mijn volledige diagnose met termen waar je oren van gaan klapperen zal ik jullie besparen. Maar bovenal ben ik gewoon die maffe blonde griet. Lief en behulpzaam voor anderen. Altijd in voor een geintje en eenmaal op mijn gemak bij iemand herken je mij niet eens terug. 😉 In 2010 en in 2013 zocht ik hulp. Niet omdat ik zwak was maar omdat het nodig was. Als er veel in je leven gebeurd en je even niet meer weet wat je moet doen dan is er altijd iemand die je kan helpen. Haalt het al je problemen weg? Natuurlijk niet. Maar het geeft wel houvast. En dat is, wanneer je even wankelt, een fijne fundering!