Abbys eerste schoolweek ♡

Oh wat vond ik het spannend. Ja ik ja 😂 want Abby kijkt er al zo enorm lang naar uit dat er van zenuwen bij haar nauwelijks sprake was. Al ver voor haar 4e verjaardag gaf ze geregeld te kennen naar school te willen. En toen kwam er ook nog een verhuizing tussen en werd het nog een dikke maand later. Gelukkig dat ze op deze leeftijd nog geen tijdsbesef hebben want onze 'over een maand mag je naar school' in september gebruikten we ook nog in oktober. 😅
En toen was die eerste dag eindelijk daar. Maandag 16 november. Meteen een volle dag ook nog. Met continurooster dus van half 9 tot half 3.
Ik kan jullie zeggen dat moeders toch echt wel een flinke knoop in dr maag had. 🙈 Het brengen ging prima. Ze rende zo het klaslokaal in en de juf liet een klasgenootje met haar meelopen naar de kapstok. Voor een fractie stond ze wel even verloren in dat grote klaslokaal, zag ik haar twijfelachtige blik en kon ik haar bijna horen denken 'waarom komen mama en Meagan nou niet naar binnen?' En op dat moment voelde ik mij even heel schuldig. Rot corona! Het is verdorie haar eerste dag. Ik wil haar even dat stukje vertrouwen meegeven daar in dat grote lokaal. Dat het oke is. En dat ik haar straks weer kom halen. (Door haar enthousiasme en naar binnen rennen was ik daar nog niet eens aan toegekomen).
Tot overmaat van ramp was het Meagan die uiteindelijk de grootste uitdaging van die dag bleek. Eigenlijk niet geheel onverwacht hoor maar toch ging haar verdriet dwars door mijn moederhart heen. Ze was ontroostbaar. Panisch zelfs. Heeft om Abby gesmeekt en gekrijst. Bij thuiskomst brullen en als ze het had gekund was ze zo door de voordeur gerend. Een vreselijk moment. Mijn jongste meisje was zo over haar toeren dat ik mee ben gaan janken. Ja sorry hoor maar het was echt zo zielig. Samen hebben we op de keukenvloer gezeten. Heb haar op schoot gepakt en stevig geklemd in mijn armen en maar wiegen. Tot ze weer wat gekalmeerd was. 15 a 20 minuten duurde het en toen was ze weer de oude Meagan en hebben we samen veel leuke dingen gedaan. Ook voor haar is dit natuurlijk gek. 2 Jaar lang waren Abby en zij elke dag, van s morgens tot s avonds 1 team. En ineens is je grote zus, je grote voorbeeld, ergens anders.
Abbys eerste dag verliep super. Niks te klagen. Kreeg uiteraard wel een zeer vermoeid grietje terug 😅 We slenterden naar huis. Lopen kon je het nauwelijks noemen. Na een uurtje zitten en hangen en televisie kijken kwam er weer wat energie in. 🥰
De volgende dag wilde ze (thank god) gewoon weer graag die kant op. Goed teken. Ze heeft over die vorige dag niet heel veel losgelaten. Zoveel indrukken. Dus ik wist eigenlijk vrij weinig. En van enige overdracht is nu in deze corona tijd ook geen sprake. De juf en ik spraken op enkele meters afstand even heel kort met elkaar maar ik mis het echt dat ik niet even het lokaal in kon. Zo ken ik het nog van mijn eigen stageplekken. Het hoort zo enorm anders te zijn en dit is gewoon echt niet tof. Maar we doen er helaas niks aan.
Ook de dinsdag ging prima en ik kreeg een meisje terug met meer energie dan de vorige dag. Duidelijk te merken dat alle eerste indrukken op de maandag vooral energievretend waren geweest.
Op woensdagochtend was mevrouw mij op aan het jagen. 🤪 Ja serieus! Om 5 voor 8 duwde ze mij nog net niet richting de voordeur. Want 'ik wil naar school!'
Goed teken! Ze is ondertussen al helemaal vol van haar juf. Vind haar echt geweldig. Ook dat is een pak van mijn hart. Ook Meagan is na 2 dagen groot verdriet eindelijk gewend en deze woensdagochtend is ze gewoon vrolijk als zij en ik weer thuis komen. Wat een opluchting. Op woensdagavond volgt helaas het nieuws dat 1 van de kleuterjuffen positief getest is en dat de andere 2 juffen (waaronder die van Abby) uit voorzorg ook thuis blijven. Vervanging is geregeld dus ze kunnen gewoon naar school donderdag. We lichten Abby in en een pruillipje volgt. Het is toch wel even een dingetje hoor dat er morgen ineens een ander gezicht voor de klas zal staan. Ook wel vervelend zo in je eerste week als je net een band op aan het bouwen bent. Maar hej wederom...thats the way the cookie crumbles momenteel. Onmacht. We doen er niks aan. Wat een belabberd jaar. Wat een maf jaar om aan school te beginnen. Het is echt maar goed dat ze er zoveel lol aan beleefd en graag gaat. ♡
Donderdagochtend als we naar school lopen ziet Abby kerstversiering voor een raam. 'Kijk eens mama! Kijk wat cool!'
Ik kijk haar grijnzend aan. 'Wat zeg jij nou?'
'Cool mama!'
Ik vraag haar of ze weet wat dat betekend en ze antwoord: 'ja dat je iets heel heel heel erg leuk vind'.
Op mijn vraag hoe ze daar bij komt is het antwoord uiteraard SCHOOL.
Heerlijk. 😊
Als ik haar weer ophaal merk ik ineens de interactie tussen haar en klasgenootjes. Verschillende kindjes roepen haar naam en zwaaien uitgebreid. 'Tot morgen Abigail!'
Ik gloei van trots. Toch fijn om te zien dat er al contact gelegd is. Abby zegt later thuis ook zelf al dat ze vriendjes heeft gemaakt en dat doet een moeder (en vader) toch wel goed hoor. Had ook niet echt anders verwacht want Abby is erg sociaal.
We lopen naar huis en hebben nog aanspraak van een buurvrouw verderop in de straat. Die ons op maandag ook even aansprak (of nouja vooral Abby 😊). Ze ziet ons weer, begint te lachen en zegt 'dat ziet er al een stuk enthousiaster uit dan maandag he?'
Yep haha. Maandag zat er echt bijna niks meer in. Zo moe was ze. En op donderdag tetterde ze de oren alweer van mijn hoofd. Dat verschil was heel duidelijk ja.
Thuis maakte Abby kenbaar dat sinterklaas haar favoriete mens is. 🤪 He SHIT 😂 4 jaar lang hebben we het nog af kunnen houden maar nou is het fenomeen schoentje zetten toch ook hier in huis genoemd. En ook dit lag in de lijn der verwachting dus dat gaan we ook gewoon lekker doen.
En toen brak vandaag, de vrijdag, aan. De laatste dag van haar eerste schoolweek. Wederom staat ze te popelen om s ochtends de deur uit te mogen. 'Ik vind school zooooo leuk mama!'
🥰🥰
'Mooi zo meisje!'
Meagan en ik brengen haar weer naar school. Zelfs Meagan begint er lol in te krijgen. Huppelt vrolijk de kamer door voor vertrek en zegt zelf 'kom...Abby wegbrengen'. Wat een contrast met maandag en dinsdag. Maar vooral: wat FIJN!
Abby naar school en zij en ik thuis weer lekker samen vanalles uit de kast trekken. Om half 1 halen we Abby weer op. Ik kan wel merken dat dit dag 5 al is want ze is wat rustiger dan de voorgaande 3 dagen. Wederom slenteren we naar huis. Het is duidelijk dat het weekend, dat nu voor de deur staat, meer dan welkom is. Ons meisje moet echt even bij gaan tanken.
Ik ben zo enorm trots op haar. Ze had er niet op een betere manier in kunnen gaan dan dat ze nu gedaan heeft. Ze is helemaal op haar plek op school!
Hopelijk is op maandag haar eigen juf er weer. En hopelijk kan ik aankomende week ergens wat tijd met haar hebben. Hoe weet ik niet. Maar ik zit wel met enkele vragen zeg maar. (Welke naar schoolgaande newbiemom heeft dat niet 😅). Het is echt even zoeken naar wat wel en wat niet kan in deze gekke coronatijd maar ik denk dat we het als gezin prima gedaan hebben deze week. Even wat logische opstartproblemen voor Meagan maar uiteindelijk een zeer geoliede machine. Ik kijk zeer positief terug op de afgelopen week.
Een nieuwe mijlpaal. En weer een nieuw hoofdstuk.
Een verhuizing en naar school. Dat vraagt nogal wat de kids. Maar wat doen ze het goed! Trotse mama hier! Zo trots als een pauw!