Ode aan Quinny

Omdat ik nu al een paar keer de vraag kreeg wat er nu precies gebeurd is EN omdat ik ons lieve mannetje gewoon wil eren hier een extra blogje.

Dat er vragen zijn snap ik wel. Want ik deel best veel. Op facebook, op insta, op twitter en hier op mijn blog. Maar waarom had dan iedereen het nieuws gemist dat Quinn, blijkbaar, ziek was? Daar kan ik heel simpel op antwoorden. Ik heb niks gedeeld op mijn eigen pagina's. Omdat het nog maar kort gaande was. Tweede kerstdag gingen wij met Quinn naar de dierenarts en kwamen terug met de diagnose blaasontsteking nadat hij ons een paar keer in huis had geplast en continue bij de achterdeur stond.

Little did we know. Nu achteraf weten we dat het waarschijnlijk geen blaasontsteking is geweest maar het begin van onze grootste nachtmerrie. Toch bleek de kuur van 8 dagen wel iets te doen. Hij werd weer iets meer Quinn en zijn urine werd gecheckt. Die was vrij van bacteriën en bloed. Helemaal fijn dus! Gedurende enige tijd leek het de goede kant op te gaan. Hij was nog niet helemaal zoals we hem kende maar de dierenarts gaf aan dat we hem maar even de tijd moesten geven. Het even aankijken. Hij was immers verre van doodziek. Alleen nog niet het manneke die wij kennen. Maar hij had genoeg maffe momenten. Kusjes geven, kwispelen, wandelen...hij deed het nog allemaal. Alleen met iets minder pit. Maar dat weten we aan die ontsteking en de toch wel lange ab kuur. Net als bij mensen kan zo'n kuur ook voor bijwerkingen zorgen bij honden. Het blijft toch medicatie. 

Echter ging het toen ineens snel. Sowieso werd hij wat smaller. Wat we in eerste instantie weten aan het feit dat hij van vuilnisbak naar minimaal eten ging. Er ging meer dan de helft minder in. Maar op 3 a 4 dagen vlogen de kilo's er ineens enorm af. Echt bizar. Hij was wel al wat afgevallen maar in dat laatste weekend leek je de kilo's eraf te kunnen blazen. Hij ging van spierbundel naar vel over been in no time. In het weekend van 9 en 10 januari gingen bij ons dus wel wat alarmbellen af en een nieuwe afspraak werd gemaakt. Eigenlijk hadden we toen al een enorme steen in de maag. Een hond die zoveel afvalt...dat is niet goed. Wat was er toch met ons mannetje? Het was verdorie toch een blaasontsteking? Toen hij met kerst binnen plaste had ik nooit verwacht dat we hem 3 weken later kwijt zouden zijn. 

Bij de dierenarts is hij 1,5 uur lang onderzocht. Allerlei onderzoekjes werden gedaan en het zag er slecht uit. Slechter dan slecht zelfs. Onvoorstelbaar slecht. Hoe kan een hondje in zo'n korte tijd zo aftakelen? Een diagnose hebben we niet. Wel vermoedens. De bloedwaardes lieten niks aan de verbeelding over. Van binnen was ons kereltje helemaal kapot. Meer dan de helft van alle waardes sloegen compleet de verkeerde kant op en zijn lever was al helemaal kapot. Waarschijnlijk was het dus vergevorderde leverkanker. Maar ook een immuumziekte behoort tot de mogelijkheden. Dat zijn eigen bloedcellen in de aanval gingen. We zullen het nooit zeker weten.

Het enige dat wij weten is dat hij heel veel pijn had. En dat zijn prognose dermate slecht was dat de dierenarts ons op het hart drukte dat we het niet eens moesten WILLEN proberen om hem te redden. Maar jullie willen niet weten hoe schuldig ik mij gevoeld heb dat wij in 30!! minuten tijd over zijn leventje moesten beslissen. Toen hij begin die middag naar de dierenarts ging had ik heus wel ellende verwacht. Ik ging er niet van uit dat het maar een hondengriepje ofzo zou zijn. Maar dat we diezelfde middag al voorgoed afscheid moesten nemen dat heeft er enorm ingehakt en ik weet serieus niet of ik daar ooit overheen kom. Het heeft mijn hart echt gebroken. Ik vraag mij echt af hoe het kan dat hij zich niet eerder gemeld heeft. Met de uitslag die wij 12 januari kregen kan het gewoon niet zijn dat hij niet al veel langer veel pijn gehad moet hebben. Kleine eigenwijs! Is dit dan echt die jack mentaliteit? Een bikkeltje zijn. Niks laten merken? What the hell happend?!! We zijn echt flabbergasted dat we hier nu zonder hem zitten. Is het echt gebeurd allemaal? In 3 weken tijd? Na een blaasontsteking? Ja helaas is het echt. 

Quinn hoorde bij ons gezin. Quinn was ons eerste hondje. Bijna 8 jaar geleden geboren en ruim 7,5 jaar geleden door Kay en mij samen met liefde uitgekozen uit een prachtig nestje pups. Zoveel met elkaar meegemaakt en mijn god wat was hij lief voor Abby en Meagan. 

Wat de meisjes betreft kreeg ik ook een paar keer dezelfde vraag. Hoe gaan zij er mee om? Wat Meagan betreft kan ik kort maar krachtig zijn. Zij is met haar 2 jaar nog net te jong. Ze beseft het niet. Heeft geen verdriet. Heeft 2x gevraagd waar Quinn is maar wachtte vervolgens niet eens het antwoord af. 😅

Abby is een ander verhaal. Abby is echt intens verdrietig. Met haar 4 jaar beseft zij al heel veel meer en Quinn is haar allergrootste vriend. Quinn was haar maatje. Waar Quinn was daar was Abby ook. En Abby zorgde zo goed voor hem. Met wandelingen wilde zij de riem vasthouden. Als we thuiskwamen en Quinn zat in de bench dan vloog ze.er naartoe om hem eruit te laten. Zo snel mogelijk. Als Quinns oor omklapte dan zorgde Abby er ala minuut voor dat zijn oortje weer teruggeklapt werd. 😅🥰 Kortom, Abby rouwt echt met ons mee en wil haar grote vriend terug. En dat is echt heel moeilijk en verdrietig. We zitten nu op dag 4 en het begint bij haar ook wat meer te landen. De eerste ochtend na zijn dood werd ze huilend wakker en het eerste wat ze vroeg met pruillipje 'ja maar wie moet er nu Quinns oortjes terugklappen?' En toen brak mijn hart weer hoor. zo jong, maar zo vol liefde. Triest en mooi tegelijk dat ze dat zo zei. Nu op de 4e dag benoemt ze zelf al wat de feiten zijn en dat Quinn bij de mooie regenboog is en samen met Spooky aan het spelen is. ♡ 

We missen Quinn enorm en ik kan alleen voor mijzelf spreken natuurlijk maar voor mij gaat het nog wel even duren voordat ik vrede heb met de situatie. Maar van mij afschrijven werkt wel helend en dat is voor mij ook meteen een manier om Quinn te eren. Mijn allereerste hond. Waarvan ik de naam al jarenlang had voordat het hondje geboren werd. Mijn eerste hondje moest koste wat kost Quinn gaan heten. Ik was vastbesloten. Gelukkig kon Kay zich helemaal vinden in die naam. En halverwege 2013 kwam Quinn in ons leven. 7,5 Prachtige jaren hebben we met hem gehad. Van mij had dat echt wel het dubbele mogen zijn! Maar helaas, we hebben daar niks over te zeggen.

Lieve Quinn. Voor altijd in ons hart. Binnenkort ben je weer thuis bij ons. Waar je hoort. Rust zacht lief mannetje! ❤