Het werd wel weer eens tijd voor een nieuw blogje! Toch?
Ik schrijf hier eigenlijk alweer veel te weinig. Zoveel aan mijn hoofd, zoveel gedachtes, altijd druk druk druk in het koppie. Hierdoor niet de rust om te schrijven. En dat is gewoon echt jammer! Vandaag is een relatief rustig dagje. De zen lijkt aardig in ons huis aanwezig te zijn. En dat is gunstig. Dan kan ik dat beetje concentratie wat ik WEL heb daar goed voor gebruiken. Want schrijven werkt rustgevend. Evenals muziek. Combineer die 2 et voila! Ik kruip achter mijn laptop en schud de woorden zo uit mijn mouw.
Het leek mij wel eens leuk om een blogje te schrijven over social media en dan met name twitter. Ik had het nooit verwacht een jaar geleden. Twitter was voor mij maar een 'dood' stukje social media. Ik had 0,0 interactie en had het gevoel dat ik ook daar vooral tegen muren aan aan het kletsen was. Met een sociale fobie, add, concentratiestoornis en andere problemen zijn mijn sociale skills al niet het allerbeste. Niets om jaloers op te zijn in ieder geval. Dus dan ben je er zo uitgekeken.
En toch bleef het mij aantrekken. Op de één of andere manier kwam ik steeds weer terug naar twitter. Alsof ik wist dat er 'meer' moest zijn. Misschien moest ik eens een keer niet zo snel de handdoek in de ring gooien en gewoon mijzelf wat meer in the picture zetten. Iets wat totaal niet bij mij past. Ik mijd de schijnwerpers veel liever. Altijd gedaan. Ongeacht het feit dat ik vaker te horen krijg dat dat niet nodig is. Maar ja probeer dat maar eens duidelijk te maken aan iemand met mijn rugzakje.
Maar ik wilde het wel een kans geven. Ik weet oprecht niet meer waar en bij wie mijn twitteravontuur begon maar er kwam meer interactie.
Hej, er zijn daadwerkelijk mensen, die mij niet irl kennen, maar wel willen kletsen. Zelfs met iemand die socaal zwaar 'mislukt' is. Die al jaren therapie achter de rug heeft en nog steeds maar voor 25% meedraait in het echte leven. Maar verder veelal thuis zit en niet heel veel meer doet dan de moeder uithangen voor haar 2 geweldige dochters.
Oke dit klinkt heel negatief. I know. En ondertussen zie ik mijzelf ook al heel anders hoor. En durf ik ook weer steeds meer mijzelf te zijn. De echte ik. Die wat nog ergens onder al die fobieën zit. Want eigenlijk ben ik gewoon hartstikke prettig gestoord maar komt die Tanja pas tevoorschijn na een hele lang tijd. Na een enorme periode de kat uit de boom kijken. De kat die eerst een kitten was is ondertussen bijna bejaard voordat ik goed en wel durf te laten zien wie ik ben. Want wat als mensen een oordeel over mij hebben?
Maar goed, ik begon steeds meer mensen te 'kennen'. En je bouwt er warempel nog een band mee op. Hoe bijzonder is dat? En bovenal, dit alles terwijl ik mijzelf gewoon was. En steeds vaker schreef wat ik dacht. Wat ik voelde. Wat ik wel of niet kon waarderen etcetc. Ik had zo rond de 300 volgers. Hartstikke gezellig. Grootste deel volgde ik ook terug. Dus mijn tijdlijn stond niet stil ofzo.
Eind vorig jaar, in een ludieke bui, tweette ik voor de grap dat 1000 volgers wel leuk zou zijn. Hej als je met een sociale fobie dan toch doelen moet stellen in het leven dan gaan we ook voor rigoreus! 1000 It is! Wat een belachelijk doel was natuurlijk. Wel als je 300 volgers op dat moment hebt. Het zal dan ook geen verrassing zijn als ik zeg dat dat doel NIET behaald werd.
Maar de retweets vlogen mij wel om de oren en de aantallen liepen zo op. HALLO zelf uitgelokte schijnwerpers!
Ik ging op een paar dagen naar het dubbele aantal volgers. Voordat ik het wist zat ik over de 600 volgers heen.
Hoewel het volgersaantal er echt niet toe doet en ik die 1000 ook echt niet meende was het wel leuk om te zien dat mensen je wel de moeite waard vinden om te volgen. Ik bedoel, niemand verplicht je om adhv een retweet toch op die volg-knop te douwen.
Ondertussen is twitter toch een soort 2e thuis geworden. Zit ik op ruim 1300 volgers (HOE DAN??!) En deel ook ik lief en leed daar. Ik ben best een open boek. Ik schaam mij niet voor mijn tekortkomingen. En als het echt slecht met mij gaat dan ga ik daar ook niet om heen draaien. Denk dat ik ondertussen ook wel een 'naam' daar heb en dat bijna iedereen heel hard KOFFIE roept als ze mijn naam horen.
Ik had nooit verwacht dat ik mijn mening over twitter zo enorm bij kon stellen. En ik hecht heel veel waarde aan de fijne contacten daar.
En ik hoop er nog lange tijd op zo'n prettige manier deel van uit te mogen maken!
Reactie plaatsen
Reacties