Die ene moeder met een angststoornis...

En dat brengt nogal eens wat uitdagingen met zich mee...

Het is echt al heel lang geleden dat ik wat schreef. Ondertussen zijn mijn dochters 7 en 5 jaar en denk ik altijd dat ik echt niks bijzonders meemaak dus waar moet ik dan over bloggen? 

Tot ik mij bedacht; ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn rugzakje. Ook niet in mijn eerdere blogs toen ik nog zwanger was en mijn oudste nog een baby. 
En tja zo'n angst gaat niet weg. Die blijft. Ook al heb ik ondertussen meer handvaten en hebben mijn meiden ondertussen al verschillende leeftijden en daarbijbehorende fases doorlopen waarbij ik vaak genoeg voor uitdagingen kwam te staan want durf ik dat wel en hoe ga ik dat doen? 

Nou het lukt! Laat ik daarmee beginnen. Zelfs als angst je leven regeert is er toch nog zoiets als een oerkracht binnenin je. De leeuwin die je wordt zodra je kinderen geboren zijn. Waarbij je zelf ook zegt dat je alles voor ze zal doen wat in je macht ligt. En dan blijkt die macht nog groter te zijn dan je in eerste instantie dacht ook.
Ik ga trouwens niet eens opsommen waar ik allemaal bang voor ben. Dan kan ik beter een boek schrijven. Maar geloof mij, ik zie genoeg beren op de weg en de drempels zijn sky high maar als ik er moet staan dan sta ik er. En daarmee verbaas ik mijzelf meer dan eens. 

Moeder worden is voor mij echt het mooiste wat mij kon overkomen. Het klinkt ietwat dramatisch maar het heeft mij in zekere zin gered. Het lijkt bijna alsof de moederrol meant to be was voor mij en net datgene wat ik nodig had om in mijzelf te gaan geloven.
Als ouder krijg je ineens een enorme verantwoordelijkheid erbij en die kan en mag je de rug niet toekeren. Er zijn 2 geweldige meisjes die elke dag op mij rekenen. Al vanaf het eerste moment dat hun longetjes de eerste gil produceerden en nu 7 en 5 jaar later nog steeds. 

Ik ben samen met mijn man de veilige haven voor die 2 meiden en als ze iets nodig hebben zijn wij degenen die dat moeten regelen of die het hun moeten leren om zelf onder de knie te krijgen.

Mijn sociale fobie is er nog steeds. Sterker nog, ik zal sociaal gezien altijd een sukkeltje blijven. En ik weet ook zeker dat ouders van klasgenoten/vriendinnetjes van mijn meiden heus wel het één en ander aan mij opgemerkt hebben. Ik zal altijd anders blijven en ook al ben ik 37 jaar soms zou ik willen dat ik zelf ook met gebruiksaanwijzing rond zou lopen. 
Maar 1 ding heb ik wel echt geleerd. Een fobie hoeft geen reden te zijn niet je droom te verwezenlijken. In mijn geval was dat dus altijd al moeder worden hoewel ik doodsbang was (zucht) dat ik mijn angsten dan wellicht zou gaan projecteren op mijn kinderen.
Gelukkig weet ik dat dat reuze mee valt. Met alle lieve mensen om mij heen, die mij goed kennen en op elke mogelijke manier helpen zo goed mogelijk om te gaan met angsten, heb ik redelijk goed leren te dealen met het fenomeen angsten. En er zijn nog zeker momenten dat het mij allemaal even teveel wordt maar ik gok dat elke volwassene dat heeft in zijn of haar leven. Wat de reden dan ook mag zijn daarvoor. 

Als ik naar mijn dochters kijk, wie ze tot nu toe geworden zijn, wat hun karakters zijn, waar hun passies en hobby's liggen en hoe verdomd sociaal zij juist wél zijn en mij dan weer leren dat het allemaal niet zo eng is dan stroomt mijn hart over van liefde en trots en kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat wij het helemaal zo slecht nog niet doen als ouders. 

Geloof in jezelf. Perfect hoeven we niet te zijn. Geen enkele drempel is zo hoog dat je er helemaal niet overheen komt. En dat is precies wat mijn kinderen mij hebben laten inzien en dat geeft hoop voor de toekomst!